Vrijdag 23 mei 2014 was het dan eindelijk zover, de Alpe d'Heuzen gingen weer on tour! Een jaar geleden bestegen zij de Alpe d'Huez, dit weekend was vooral bedoeld als een gezellige reunie, het 'wandelen' zou toch een beetje op het 2e plan komen.
Dat liep allemaal een 'bischen anders', daarover straks meer. We vertrokken vrijdagochtends om 10.00 uur in 'hetzelfde' busje als vorig jaar. Dit keer werden we aan huis opgehaald. We waren Kloosterhaar nauwelijks uit of er werd al koffie rondgedeeld. Koffie inschenken in een rijdend busje is al een uitdaging maar drinken....;-
Dat liep allemaal een 'bischen anders', daarover straks meer. We vertrokken vrijdagochtends om 10.00 uur in 'hetzelfde' busje als vorig jaar. Dit keer werden we aan huis opgehaald. We waren Kloosterhaar nauwelijks uit of er werd al koffie rondgedeeld. Koffie inschenken in een rijdend busje is al een uitdaging maar drinken....;-
Ina kon er dit jaar niet bij zijn vanwege haar studie. maar ze had iets lekkers voor ons achtergelaten, waarvoor onze dank! We gingen dus met z'n negenen op pad, richting Nannhausen, in de deelstaat Rijnland-Palts.
Dankzij het wel zeer gulle aanbod van Emmie en Wim verbleven wij in hun mooie vakantiehuis, in het schilderachtige Nannhausen [website].
We hadden vantevoren wel 'ietsvaneen' planning gemaakt, maar lieten de regie over aan Wim & Emmie, die het gebied immers op hun duimpje kenden.
Dankzij het wel zeer gulle aanbod van Emmie en Wim verbleven wij in hun mooie vakantiehuis, in het schilderachtige Nannhausen [website].
We hadden vantevoren wel 'ietsvaneen' planning gemaakt, maar lieten de regie over aan Wim & Emmie, die het gebied immers op hun duimpje kenden.
Na enig oponthoud onderweg (au, au in der stau, 5 x over dezelfde rotonde) en een stop onderweg bij een wegrestaurant, kwamen we uiteindelijk om 15.00 uur aan in Nannhausen.
Na contact te hebben gehad met het thuisfront, kregen we een rondleiding door het enorm grote vakantiehuis, daarna werden de tuinstoelen uit de garage gehaald en toen hebben we heerlijk buiten gezeten met een lekker versgezet bakkie leut. Het was een heerlijk rustig, ontspannen begin van ons weekend, een gevoel wat uiteindelijk het hele weekeinde de boventoon heeft gevoerd.
En dit keer geen hoge berg in het verschiet.....toch?
Na contact te hebben gehad met het thuisfront, kregen we een rondleiding door het enorm grote vakantiehuis, daarna werden de tuinstoelen uit de garage gehaald en toen hebben we heerlijk buiten gezeten met een lekker versgezet bakkie leut. Het was een heerlijk rustig, ontspannen begin van ons weekend, een gevoel wat uiteindelijk het hele weekeinde de boventoon heeft gevoerd.
En dit keer geen hoge berg in het verschiet.....toch?
Nadat we onzelf (voorzover van toepassing) en onze bedden hadden opgemaakt, stapten we weer fris en fruitig in de bus om naar Globus, het "supermarktje" in het nabijgelegen dorpje Simmern te gaan: megamegagroot! Hier hebben we heerlijk gegeten voor een bespottelijk laag bedrag. Gé had vergeten stop/hu te zeggen en had een 4 persoonsportie gekregen. De Sauerkraut werkte nog lang, lang door.. Bij de kassa aangekomen hoorde we ineens gezang. Tot onze verbazing stond daar ineens een groot mannenkoor! Middenin de supermarkt!
En de kassamedewerkers gingen ongestoord door met hun werk.
En de kassamedewerkers gingen ongestoord door met hun werk.
Naast met open mond rondkijken in deze megagrote supermarkt, hadden we dus ook nog boodschappen gedaan, waaronder een groot aantal flessen wijn. Deze werden los achterin de bus gelegd...Na een mooie rit door het prachtige Hunsrück vervolgden we onze weg via haarspeldbochten naar boven. Dit was een behoorlijk woeste rit en alles rammelde en kraakte. Alle jassen verzamelen om er tussen te proppen! Niets hielp echter. Op een gegeven moment moesten we van Wim ook nog onze ogen sluiten, durfden we dat? Bijna niet! Maar wat we toen zagen..... Een overweldigende blik op de Moezel! Dat was toch wel de moeite waard, en, alle flessen waren heel gebleven, dus niks an das händchen!
Weer naar het dal rijdend, omringd door de vele, vele wijngaarden, kwamen we aan in het dorpje Kröv, in de Moserweinstrasse. Daar wilden we, na zoveel Moezel te hebben gezien, nu dan toch eindelijk weleens de enige echte Moezel proeven! We vonden een gezellig terras met een geweldig uitzicht. Hier spraken we een Nederlands echtpaar die het blijkbaar bijzonder vond dat onze groep bestond uit 8 vrouwen en 1 man. Waren we 8 welgestelde dames met een privé chauffeur/reisleider? Dat werd door ons beaamd en zo werd Wim voor de rest van het weekend James... En ja, hij mocht met ons meeëten!
James ontpopte zich ook nog als een goede moppentapper (plassen in de koelkast...). De wijn smaakte heerlijk en smaakte naar meer, maar er stond nog meer op het programma. James wilde ons nl. graag de Grevenburg ruïne bovenop de berg laten zien, gebouwd in 1350, vernield door de Fransen in 1734. Het uitzicht was weer adembenemend.
Het weggetje er naar toe was spannend, de weg naar beneden was zelfs eng. Helaas misten we het klaargezette vuurwerk (voor een bruidspaar in het dal) omdat we deze afdaling toch maar liever bij daglicht wilden doen.
Het weggetje er naar toe was spannend, de weg naar beneden was zelfs eng. Helaas misten we het klaargezette vuurwerk (voor een bruidspaar in het dal) omdat we deze afdaling toch maar liever bij daglicht wilden doen.
Op onze eerste avond in Nannhausen bleef het nog lang onrustig, maar erg onschuldig, dat kwam vooral door Nijntje.
De volgende ochtend kwam de regen met bakken uit de lucht.
Gé zat nog wat slaapdronken in bed, toen Roelie de overgordijnen opendeed, we zaten immers op de 1e verdieping? Maar naar wie zwaaide Gé dan toch? Dit bleek een vrachtwagenchauffeur te zijn! Simpele verklaring: de hoogteverschillen zijn zo groot dat we eigenlijk op de begane grond sliepen. Wat zal die man geschrokken zijn, de volgende chauffeur van een betonmolenwagen trouwens ook, nu 3 dames en dan ook nog een flits ;-) Bijna op hetzelfde moment kwam een wagentje voorrijden bij de buren aan de overkant, er werd ouderwets melk bezorgd, de flessen werden netjes voor de deur gezet. Het regende steeds minder en toen we vertrokken klaarde het helemaal op.
De volgende ochtend kwam de regen met bakken uit de lucht.
Gé zat nog wat slaapdronken in bed, toen Roelie de overgordijnen opendeed, we zaten immers op de 1e verdieping? Maar naar wie zwaaide Gé dan toch? Dit bleek een vrachtwagenchauffeur te zijn! Simpele verklaring: de hoogteverschillen zijn zo groot dat we eigenlijk op de begane grond sliepen. Wat zal die man geschrokken zijn, de volgende chauffeur van een betonmolenwagen trouwens ook, nu 3 dames en dan ook nog een flits ;-) Bijna op hetzelfde moment kwam een wagentje voorrijden bij de buren aan de overkant, er werd ouderwets melk bezorgd, de flessen werden netjes voor de deur gezet. Het regende steeds minder en toen we vertrokken klaarde het helemaal op.
We gingen UIT ontbijten, jawel, weer bij Globus. Dat was een luxe ontbijtje met werkelijk alles er op en er aan. Herrlich! Om 10.30 uur stapten we weer in ons bussie en reden naar Oberwesel om daar de trein te pakken naar St. Goar. Als echte Hollanders stonden we uren ;-) bij de automaat om uit te rekenen wat voor ons de goedkoopste optie was, de wachtenden (inwoners van Overwesel ben ik bang) gingen uit arren moede snel naar de automaat aan de andere kant.
Het was een prachtige treinrit van 5 minuten voor 1.75 p.p.
Om 11.45 pakten we eerst een terras aan de oever van de Rijn voor de meest gefotografeerde koppen koffie ooit! De gekochte flesjes water en de bananen werden hier ook nog even verdeeld, wat een geërgerde blik van de serveerster opleverde: "Höllander". En toen alweer-jarige-Truus toegezongen werd hadden we ieders aandacht.
Dan nu toch maar eens beginnen aan ons wandelingetje. Weinig conditie, dus rustig aan vandaag, of niet Emmie? Maar waarom moesten we eigenlijk zoveel water, bananen en broodjes meenemen?
En waarom wilde Emmie zo graag een taxi kunnen bellen, of een helicopter?
Tijdens de eerste kiloliter* bleek al snel waarom!
Maar Emmie had deze wandeling ook nog nooit gelopen en wist dus, net als de rest, niet wat er kwam, het eten en drinken kwam in ieder geval wel goed van pas!
*kiloliter = ein Hunsrücker kilometer
Het was een prachtige treinrit van 5 minuten voor 1.75 p.p.
Om 11.45 pakten we eerst een terras aan de oever van de Rijn voor de meest gefotografeerde koppen koffie ooit! De gekochte flesjes water en de bananen werden hier ook nog even verdeeld, wat een geërgerde blik van de serveerster opleverde: "Höllander". En toen alweer-jarige-Truus toegezongen werd hadden we ieders aandacht.
Dan nu toch maar eens beginnen aan ons wandelingetje. Weinig conditie, dus rustig aan vandaag, of niet Emmie? Maar waarom moesten we eigenlijk zoveel water, bananen en broodjes meenemen?
En waarom wilde Emmie zo graag een taxi kunnen bellen, of een helicopter?
Tijdens de eerste kiloliter* bleek al snel waarom!
Maar Emmie had deze wandeling ook nog nooit gelopen en wist dus, net als de rest, niet wat er kwam, het eten en drinken kwam in ieder geval wel goed van pas!
*kiloliter = ein Hunsrücker kilometer
Loreley
Ich weiß nicht, was soll es bedeuten,
Daß ich so traurig bin,
Ein Märchen aus uralten Zeiten,
Das kommt mir nicht aus dem Sinn.
Die Luft ist kühl und es dunkelt,
Und ruhig fließt der Rhein;
Der Gipfel des Berges funkelt,
Im Abendsonnenschein.
Heinrich Heine, 1822 (1799-1856)
Daß ich so traurig bin,
Ein Märchen aus uralten Zeiten,
Das kommt mir nicht aus dem Sinn.
Die Luft ist kühl und es dunkelt,
Und ruhig fließt der Rhein;
Der Gipfel des Berges funkelt,
Im Abendsonnenschein.
Heinrich Heine, 1822 (1799-1856)
De Lorelei is een 132 meter hoge rots langs de rechteroever van de Rijn bij het Duitse Sankt Goarshausen in de deelstaat Rijnland-Palts. In de geschiedenis zijn veel schepen bij de Loreley verongelukt. De Rijn, die met een scherpe bocht om de rots heen slingert, is er op dat punt op zijn smalst (slechts 113 meter), maar met 25 meter ook op zijn diepst. Bovendien staat er een gevaarlijke stroming. De Loreley wordt jaarlijks door vele toeristen beklommen. Op de rots ligt een uitkijkpunt, vanwaar men kan genieten van een door velen als schitterend ervaren panorama. Volgens een volksverhaal zou boven op de Loreley een zingende nimf met gouden haren hebben gezeten die met haar gezang de schippers afleidde, waardoor ze tegen deze rots voeren. Dat is hetzelfde thema dat ook bekend is van de Sirenen uit de Odyssee. Onderaan de Loreley staat een standbeeld van de nimf. De dichter Heinrich Heine heeft aan de hand van dit verhaal het gedicht die Loreley geschreven, waarbij ook een melodie werd gemaakt: Ich weiß nicht was soll es bedeuten, daß ich so traurig bin. Dit lied behoort nog steeds tot de populairste van alle Duitse liederen.
Het bleek een zware wandeling te worden dus we stopten meerdere keren, we hadden immers alle tijd van de wereld. Onderweg weer verbaasde blikken naar onze James, dus maar weer eens uitleg gegeven. We hebben er zelfs de krant mee gehaald ;-)
Op de vraag aan een aantal mannen of ze een foto van de groep wilden maken, kregen we als antwoord, ja is goed, maak maar een foto, zogezegd, zo gedaan. Maar toen dan toch een mooie groepsfoto.
Aangekomen bij Maria Ruh besloten we te gaan picknicken. Gé stuurde een sms-je naar Lukas om hem te vragen waar hij bleef met de chocolademelk en wilde hem enthousiast vertellen over deze picknick. Dit sms-je had verstrekkende gevolgen.. Voortaan gaan we nl. PILKNIKKEN met champignons! Dat was nl. het bericht dat zij had verstuurd, wat Lukas toch gedacht moet hebben. Het woord Pilknikken staat inmiddels al bijna in de Dikke van Dale. Ook hebben we afgesproken dat we op onze reünie van deze reünie gaan Pilknikken!
Op de vraag aan een aantal mannen of ze een foto van de groep wilden maken, kregen we als antwoord, ja is goed, maak maar een foto, zogezegd, zo gedaan. Maar toen dan toch een mooie groepsfoto.
Aangekomen bij Maria Ruh besloten we te gaan picknicken. Gé stuurde een sms-je naar Lukas om hem te vragen waar hij bleef met de chocolademelk en wilde hem enthousiast vertellen over deze picknick. Dit sms-je had verstrekkende gevolgen.. Voortaan gaan we nl. PILKNIKKEN met champignons! Dat was nl. het bericht dat zij had verstuurd, wat Lukas toch gedacht moet hebben. Het woord Pilknikken staat inmiddels al bijna in de Dikke van Dale. Ook hebben we afgesproken dat we op onze reünie van deze reünie gaan Pilknikken!
26 december 2013. Oons Hennie zat duidelijk in een andere tijdzone.....
Maar wat was dit een prachtige wandeling! Alles zat erin, stenen trappen, griezelige bospaadjes, rustpunten met overweldigende uitzichten over de Rijn, het mooie Maria Ruh, de enige echte Loreley rots, bomen over de weg (gelukkig hulp van een opdringerige man, hoewel hij alleen Jennie hielp), glooiende velden, met tarwe en koolzaad, kortom teveel om op te noemen.
Binnen de kortste keren hadden we een Alpe-d'Huez-deja-vu-gevoel. Niet zozeer de beleving van deze beklimming, maar wat zwaarte betreft zeker.
Binnen de kortste keren hadden we een Alpe-d'Huez-deja-vu-gevoel. Niet zozeer de beleving van deze beklimming, maar wat zwaarte betreft zeker.
De laatste loodjes wogen ook nu weer het zwaarst, vooral een supersteile wijngaardhelling hakte er behoorlijk in.
In het laatste gedeelte van de route stonden een aantal 'kunstwerken', alleen de Iron Lady kon ons echter bekoren.
Voordat we aan de afdaling begonnen hebben we nog heerlijk op een terras gezeten, bij Boll Ants, met ook nu weer een prachtig uitzicht.
In het laatste gedeelte van de route stonden een aantal 'kunstwerken', alleen de Iron Lady kon ons echter bekoren.
Voordat we aan de afdaling begonnen hebben we nog heerlijk op een terras gezeten, bij Boll Ants, met ook nu weer een prachtig uitzicht.
Op het station stond ons Leemhuisbussie geduldig te wachten en bracht ons vervolgens naar Bacharach voor een wel heel bijzonder ijsje: van wijn gemaakt! Een aantal durfden dit niet aan, maar die hadden daar zeker geen spijt van. Weer een goede tip van onze reisleider (en zijn vrouw...).
Tja, op een gegeven moment moet je ook weer eten, waar gaan we dat dit keer doen? Om hier rustig over na te denken besloten we dat we hierbij harpmuziek nodig hadden, op een terras, op een heel mooi terras, de foto's spreken voor zich.........
Na een zeer uitgebreid overleg met veel Moezel of Rijnwijn of hoe heet dat hier Jennie? kwamen we tot de conclusie dat we PATAT moesten hebben met mayonaise. Daar wist Wim, sorry James, wel raad mee. In Simmern zat een Nederlandse cafetaria, gerund door Mark Sun, nou ja zeg, mooier kon toch niet? Eerst bekeken Emmie, Wim en Roelie de hoger gelegen overblijfselen van de laatgotische Wernerkapelle uit de 15e eeuw.
Om 20.55 uur waren we bij Mark in Simmern (21.00 uur gesloten). Nadat Emmie en en Wim enthousiast door hem waren begroet, deelde hij ons bijna triomfantelijk mee dat de patat OP was.....Wat een teleurstelling. Hij stelde een beetje nasi en een beetje bami voor.
De Aziatische gerechten die toen op tafel kwamen zorgden er bijna voor dat Roelie spijt had van de 2 frikandellen speciaal.......bijna!
Om 20.55 uur waren we bij Mark in Simmern (21.00 uur gesloten). Nadat Emmie en en Wim enthousiast door hem waren begroet, deelde hij ons bijna triomfantelijk mee dat de patat OP was.....Wat een teleurstelling. Hij stelde een beetje nasi en een beetje bami voor.
De Aziatische gerechten die toen op tafel kwamen zorgden er bijna voor dat Roelie spijt had van de 2 frikandellen speciaal.......bijna!
Op onze laatste ochtend was iedereen vroeg wakker. Dirkje en Roelie verkenden ieder nog even de omgeving en vervolgens was het opruimen geblazen. We gingen voortvarend te werk want om exact 09.00 uur stonden we klaar voor onze traditionele groepsfoto en konden we in de bus stappen richting Simmern. Hier gingen we op advies van Mark naar een bakkerij voor een superluxe ontbijtje in de zon, wat een kadootje weer. De vriendelijke serveerster vroeg ons of we glücklich waren, nou dat waren we en hoe!
Weer werden we nagekeken door een aantal vrijgezellige mannen met open mond, wat doet die man met 8 vrouwen? We vervolgden onze weg richting Andernach waar we de grootste koudwatergeyser van de wereld gingen bekijken. Eerst was het tijd für eine einzigartige Expedition in het Erlebniszentrum.Hier gingen met de lift 4000 meter de diepte in, in onze liftkooi werd het dan ook alsmaar warmer en warmer.
Op de 1e verdieping (!) aangekomen werd het e.e.a. over de geyser uitgelegd aan de hand van veel proefjes die je zelf kon doen. Ook stond er een mediatafel, daar zag je je eigen foto op terug. Op het dakterras nog even spannende momenten op een balkon. Met de boot voeren we over de Rijn naar het schiereiland Namedyer Werth. Het was warm, erg warm. Maar weer eens een drankje doen. Dirkje: "Stilles wasser bitte, want het is hier toch al zo druk.."
Onder de indruk/in de war van de Geyser (was ie nou echt of zat er iemand aan de knoppen te draaien) liepen we terug naar de boot om tijdens de terugtocht weer te genieten van de omgeving.
Op de 1e verdieping (!) aangekomen werd het e.e.a. over de geyser uitgelegd aan de hand van veel proefjes die je zelf kon doen. Ook stond er een mediatafel, daar zag je je eigen foto op terug. Op het dakterras nog even spannende momenten op een balkon. Met de boot voeren we over de Rijn naar het schiereiland Namedyer Werth. Het was warm, erg warm. Maar weer eens een drankje doen. Dirkje: "Stilles wasser bitte, want het is hier toch al zo druk.."
Onder de indruk/in de war van de Geyser (was ie nou echt of zat er iemand aan de knoppen te draaien) liepen we terug naar de boot om tijdens de terugtocht weer te genieten van de omgeving.
Onze privéchauffeur, reisleider, stuntman, sigarettenmaker, Bourgondiër, Kaasdeskundige, bergbeklimmer, avonturengids, BOB, tolk, Aziëdeskundige, Almanak, moppentapper JAMES:
Nu de routeplanner instellen op Balderhaar!
Ter afsluiting van de dag had Robert een tafel voor ons gereserveerd bij Roolfsjan, om ca. 17.30 uur, dus hoe laat zijn we terug TOMTOM? Dat wist ie niet! Dit bleef even spannend (tot aan de Duitse grens..) maar uiteindelijk waren we toch redelijk op tijd.
Ter afsluiting van de dag had Robert een tafel voor ons gereserveerd bij Roolfsjan, om ca. 17.30 uur, dus hoe laat zijn we terug TOMTOM? Dat wist ie niet! Dit bleef even spannend (tot aan de Duitse grens..) maar uiteindelijk waren we toch redelijk op tijd.
Tegen zessen arriveerden wij bij het Heideschlosschen/Roolfsjan. Emmie en Wim waren hier nog nooit geweest en keken hun ogen uit bij het zien van de grootte van de schnitzels. Zoals altijd was het eten erg lekker, maar voor sommigen teveel, dus daar kwamen de hündentäschen om het mee te nemen naar huis.
Tijdens ons laatste overleg besloten we dat we Wim en Emmie thuis zouden brengen zodat ze op tijd naar Groningen konden vertrekken. Die Deutsche Telecom werkte niet echt mee. Truus heeft ze uiteindelijk weggebracht, Gé en Lukas zorgden liefdevol voor het busje, die uiteindelijk ook goed zijn best had gedaan.
Na het eten werd James/Wim gevraagd om het afgelopen weekend kort samen te vatten, tot ieders verbazing gaf hij aan dit in één woord te kunnen....
Tijdens ons laatste overleg besloten we dat we Wim en Emmie thuis zouden brengen zodat ze op tijd naar Groningen konden vertrekken. Die Deutsche Telecom werkte niet echt mee. Truus heeft ze uiteindelijk weggebracht, Gé en Lukas zorgden liefdevol voor het busje, die uiteindelijk ook goed zijn best had gedaan.
Na het eten werd James/Wim gevraagd om het afgelopen weekend kort samen te vatten, tot ieders verbazing gaf hij aan dit in één woord te kunnen....
PROOST!
Tot volgend jaar in Nannhausen, de reünie van de reünie....